Bollywood

Het blijkt dat een hele week niets doen, in tegenstelling tot wat ik altijd verondersteld heb, best vermoeiend kan zijn. Ik was dan ook blij dat het weekend was aangebroken! Normaliter betekent dit bier drinken en uitslapen maar dit is deze keer niet helemaal gelukt.
Ian en Glenis (mijn gastouders) vroegen of ik zin had om mee te gaan naar Auckland om aldaar hun dochter Robyn te bezoeken en naar het cricket van kleinzoon Ben te gaan kijken. Dit betekende vroeg opstaan en na een klein halfuurtje rijden kwamen we omstreeks 9 uur aan in Auckland. De stad ligt om een baai heen en is erg groot maar voelt dankzij de vele parken, idyllische bungalows en de hoogteverschillen erg landelijk aan. Ondanks het feit dat Ian de spelregels van cricket al diverse malen heeft uitgelegd snap ik er nog steeds bijster weinig van. Ik heb dan ook maar enkele minuten de verrichtingen van Bennieboy (zoals zijn ouders hem liefkozend noemen) aanschouwt alvorens een korte wandeling door de stad te maken. Jammer genoeg had ik mijn fotocamera niet bij want het uitzicht vanaf de baai is prachtig. Toen ik terugkwam was het cricket (gelukkig) nagenoeg afgelopen. Nadat we wat koffie hadden gedronken bij Robyn thuis, gingen we naar een soort van rommelmarkt in het nabijgelegen park. Hier aangekomen viel mijn oog gelijk op de door Nederlanders beheerde poffertjeskraam en ik heb mij toen tegoed gedaan aan een authentieke Nederlandse oliebol.

s’Middags werd ik opgehaald door mijn Indische vriend Sunil om een paar voetbalschoenen te halen in Manukau City. In de stad zelf ben ik helaas niet geweest want we gingen naar een winkelcentrum in een buitenwijk. Ik had geluk want die dag was er 30% korting op alle voetbalartikelen, waardoor ik nu de trotse eigenaar ben van een paar hagelwitte (die zaterdag tenminste) voetbalschoenen en dat voor maar 70 NZD. Rond half elf die avond ben ik naar één van de lokale café’s geweest. Misschien kwam het doordat het nog relatief vroeg was voor een stapavond of omdat ik in me eentje gegaan ben maar er was geen zak aan. En als je daarbij optelt dat 90% van de dames nogal gezet waren dan houd ik het voor gezien! 5 biertjes en 1,5 later lag ik al in bed.

Zondagochtend ben ik wederom vroeg opgestaan want Sunil kwam mij om 8 uur halen. Eenmaal aangekomen bij de toernooilocatie bleek dat Sunil nogal overdreven had toen hij zei dat het veld wel oke was. Neem een grasveld in gedachte ter grootte van een half voetbalveld, laat de krijtlijnen weg en vervang deze door lijnen gemaakt met behulp van een grasmaaier, laat vervolgens één hoek van het veld schuin aflopen en wacht geduldig terwijl een familie van naaktmollen een ondergrondse vakantievilla bouwt voor zichzelf. Tada! Je ziet nu een waarheidsgetrouw beeld van het speelveld voor je. Op dit werd dus het toernooi gespeeld (7 tegen 7) en ondanks het feit dat onze spits Abraham al had gezien en het woord terugverdedigen niet in het vocabulaire van mijn teamgenoten voorkwam bleven we toch ongeslagen. Maar 2 maal winst en 2 maal gelijk bleek helaas niet goed genoeg voor een finaleplek omdat ons doelsaldo niet toereikend genoeg was. Hier had ik wel vrede mee want ik was zeker niet de lompste op het veld!

Het toernooitje bestond overigens uit 10 teams en als ik mijzelf mee tel waren er maarliefst 3 niet-Indiers (2 blanken en 1 aziaat). Dit stond wel in schril contrast met de circa 80 mensen die wel van Indische afkomst waren. De voertaal was dan ook Indisch en jammer genoeg heb ik daar geen woordenboek van. Desalniettemin heb ik me geamuseerd en zelfs indruk gemaakt! Ik ben namelijk door een ander team uitgenodigd voor een toernooi dat aankomende zondag plaatsvindt. Gisteren hebben we getraind en ik ben vanaf nu officieel lid van de New Zealand Fiji Soccer Federation (ofzoiets). Wordt ongetwijfeld vervolgd!