H2S

‘He gatver’ , een scherpe geur kruipt langzaam mijn neusgaten binnen, het heeft wel wat weg van rotte eieren. De geur wordt stilletjes aan scherper en ik begin het zelfs op mijn lippen te proeven. Vreemd denk ik , ik heb toch geen scheet gelaten laat staan eieren gegeten? Of begin ik nu al af te takelen en incontinent te worden? Ik pijnig mijn hersenen; rotte eieren zonder ook maar een kip in de buurt, dan schiet het mij te binnen: waterstofsulfide, ach natuurlijk! Ik moet Rotorua naderen, befaamd om de zwavelgeur die opborrelt vanuit zijn contreien, ja toch dat moet toch haast wel?! Ik kijk paniekerig om mij heen, hopend op iets dat mijn vermoeden bevestigd. In de verte zie ik de contouren van een plaatsnaambord langzaam opdoemen, ik knijp mijn ogen samen en naarmate ik het bord dichter nader veranderd de witte vlek op de groene achtergrond in strakke lijnen. Rechte lijnen, schuinen lijnen en ronde lijnen die zich tezamen laten lezen als Rotorua. Mijn lichaam slaakt een zucht van verluchting, voorlopig geen Pampers of stoma voor mij!

Rotorua is een unieke stad. Het omringende gebied kenmerkt zich door de geothermische activiteit van vulkanische oorsprong. Oorspronkelijk de thuishaven van de zelfbenoemde 8ste wereldwonderen is het, ondanks de aanhoudende rotte-eieren-geur, nu een van de grotere toeristische trekpleisters. Qua grootte en DD* vergelijkbaar met Venlo, qua natuur en bezienswaardigheden een klasse apart. In de stad en directe omgeving zijn diverse modderpoelen, geysers, en warme mineraalbronnen in alle kleuren van de regenboog te vinden. Als je ooit naar Nieuw-Zeeland gaat moet je deze plaats zeker bezoeken, naar mijn weten zijn de natuurverschijnselen hier uniek. Helaas beseffen de inwoners dat ook en ze durven dan ook gerust $40 te vragen voor wat in principe een wandeling door een bos is.

zaterdagochtend om stipt 9 uur zat ik in mijn krakmobiel (nee, niet de Toyota Starlet) op weg naar Rotorua. Vanzelfsprekend had ik de route gekozen waar zojuist een file aan het vormen was ten gevolge van een landverschuivinkje. Een kleine omleiding en 3 uur later kwam ik bij mijn hostel aan,
de “Funky Green Voyager” en zoals je misschien uit de naam kan afleiden was het inderdaad een hippiehol. Maar mijn reisgids(een boek getiteld: the rough guide to New Zealand) had niet gelogen, het was een klein en gezellig hostel met een vriendelijke, lijpe eigenaar. En hoewel ik slechts kan gissen vermoed ik dat er een rechtevenredig verband was tussen de hoge DD plus vele backpackers met dreadlocks contra de versterkte waterstofsulfide geur rondom het hostel.

Nadat ik een bed uitgekozen had was mijn eerste wapenfeit een bezoek aan de plaatselijke informatiebalie. Ik kwam tegelijkertijd met een buslading Japanners (of waren het Chinezen) aan en na diverse knietjes en elleboogstoten te hebben uitgedeeld wist ik beslag te leggen op wat informatiefolders. Ik maakte mij snel uit de voeten, het zijn kleine mannetjes die Jappen maar ze kunnen behoorlijk gemeen zijn, en onder het genot van een warme pizza en koude cola zero besloot ik mijn activiteiten voor de komende 2 dagen te plannen.

De volgende stop was het Rotorua museum, voorheen een badhuis toen een nachtclub en nu een pittoresk museum. Dat het badhuis geen lang leven beschoren was verbaasde mij niet toen ik hoorde dat ze elektrodebehandelingen uitvoerden op mensen die in bad zaten, dat is toch vragen om problemen. Verder werd ik op de hoogte gebracht van de vulkaanuitbarsting van 1886 en de Maori stammen die in dit gebied leefden. Ik leerde bijvoorbeeld dat er in Nieuw-Zeeland geen ijzererts is. Dan is het opeens een stuk logischer dat de Maori rond 1800 nog met walvisbotten en houten stokjes oorlogje speelde in plaats van muskieten en kanonnen.

Al die verhalen over het vroegere badhuis deden mij naar een echt badhuis verlangen en ik besloot de Polynesische Spa dan ook met een bezoekje te vereren. Hier trof ik een stuk of 6 baden aan, variërend in temperatuur van 35 tot 42 graden, met een prachtig uitzicht op het aangrenzende meer. Na toch ruim 2 uur rondgedobberd te hebben besloot ik dat het genoeg geweest was. Weer terug in het hippiehol aangekomen besloot ik maar een magnetronmaaltijd te halen. Ik had namelijk geen zin om met 12 anderen op 8 kookpitten te gaan zitten koken. Na nog wat gelezen te hebben en sterke verhalen van wat Duitsers aangehoord te hebben besloot ik maar om vroeg mijn nest in te klimmen (ik sliep namelijk bovenop).

De volgende ochtend stond ik weer vroeg naast mijn bed, op weg naar Wai-O-Tapu Wonderland. Aldaar werd om 10.15 uur een of andere zeepoplossing in een geysergegooid waardoor deze begon te spuiten. Toch leuk om een keer zoiets mee te maken want er zijn niet veel geysers op deze wereld. Een stukje verderop begon het echte park. Prachtige taferelen heb ik daar waargenomen. Gele en rode rotswanden van mineraalafzettingen, water van 100 graden dat opborrelt uit de grond, blauwe waterpoelen, gifgroen water, naakte zeemeerminnen. Prachtig om te zien allemaal. Ik heb wat mooie foto’s voor jullie uitgezocht.

Als 2de bezoek die dag stond het Buried Village op de planning. Het dorpje dat onder meters as kwam te liggen nadat Mount Tarawera uitbarstte. Helaas klinkt het spectaculairder dan het was want veel meer dan een paar rotsblokken was er niet te zien. Gelukkig maakte de gids veel goed die toch wel erg veel informatie op een leuke manier wist te brengen. Ik had zelfs zin om de Pink en White terraces te gaan bekijken, dat moeten prachtige dingen geweest zijn. Vanuit het begraven dorpje was het enkele minuten rijden naar Lake Tarawera, Blue Lake en Green Lake. De laatste 2 liggen hemelsbreed slechts 80 meter uit elkaar. De namen zijn afgeleidt van hun oppervlaktekleur. Hier heb ik op mijn gemak wat rondgelopen, lekker rustig want er was bijna niemand te bekennen. Mensen die Yogi Bear gezien hebben komen de meren misschien bekend voor. De film is hier namelijk deels opgenomen.

Als avondeten deze keer een lekkere pizza van Hell’s Pizza. De centenschrapers in mijn hostel keken mijn verlekkerd aan toen ik er mee binnen kwam. Jah, dat is wat anders dan oude aardappelen, verlepte groenten en onherkenbare vleesmoes dacht ik bij mezelf. S’avonds heb ik mijzelf nog getrakteerd op fatsoenlijke Duitse pils (Ja, een ding kunnen ze toch wel goed).

De volgende dag nog een bezoekje gebracht aan de Hamilton Gardens, mooie tuinen die ook nog eens gratis te bezichtigen waren! Moe en voldaan kwam ik weer aan in Papatoetoe waar ik nog even heerlijk heb rondgedobberd in het zwembad. Het leven hier is goed, maar stilletjes aan wordt het toch wel weer eens tijd voor een flinke zuippartij in plaats van culture ontwikkeling. Nog 26 dagen en dan zal ik mijn spaarkas bij Friends weer wekelijks komen vullen!


* DD = Duitser dichtheid, een maatstaf voor het jaarlijkse aantal Duitse toeristen per inwoner.


FOTO’s (ik heb mijn best gedaan ze Duitservrij te houden!):

http://www.mijnalbum.nl/Album=4V7CZRV3