Nandro

Zoals ik al eerder vertelde moest ik de 1ste stageweek nog in het ritme komen. Afgelopen week is echter zeer leerzaam geweest. De fabriek heeft 3 dagen stil gelegen vanwege het halfjaarlijkse onderhoud. Een uitstekende kans voor mij, voedingsmiddelentechnoloog in spe, om de diverse machines eens nader (van binnen) te bekijken. Toch een stuk interessanter dan foto’s en tekeningen uit een boek. Ook heb ik een specifieke opdracht gekregen, ik ga proberen de productverliezen tijdens het schoonmaken en het wisselen van product zoveel mogelijk te beperken. Voor hen die wat dieper op de materie willen ingaan verwijs ik naar het vorige verslag getiteld: opdracht.

In de avonduren hield ik me afgelopen week vooral bezig met voetbal. Zoals ik al vermeldde ben ik lid van de NZ Fiji Soccer Federation en om iets specifieker te zijn lid van team Auckland Nandro (wat dat ook mogen betekenen). Maandag en woensdag hebben we ‘getraind’ voor het aankomende toernooi. Ofschoon, trainen is een groot woord. Laten we het maar op een veredelde warming-up houden. Ik had dan ook weinig vertrouwen in de wedstrijd van afgelopen zondag. Maar gelukkig bleek mijn angst ongegrond, de 1-0 overwinning bewijst dit (goal: Ravhi, assist: Moijer). Het was fijn om weer eens 11 tegen 11 te spelen en ook nog eens op een fatsoenlijk veld en redelijk niveau! Onze tactiek was vanaf de 1ste minuut duidelijk: kick-and-rush. Ik heb braaf op iedere lange pijl naar voren gerend en dientengevolge was ik na 2x25 minuten (bij een temperatuur van 25 graden) bekaf. Maar gelukkig waren mijn teamgenoten tevreden met mij. Aankomende donderdag en zaterdag hebben we de rest van de poulewedstrijden en afgaande op afgelopen zondag hebben we een goede kans om door te gaan.

Die donderdag zal ik er helaas niet bij zijn want ik had al aan Sunil beloofd (en belofte maakt schuld) om weer met zijn team mee te doen. Met dit team (een ander team dan de twee eerder genoemde) heb ik afgelopen donderdag namelijk twee wedstrijden gespeeld (wederom 7 tegen 7). En hoewel we geen Helden 9 hebben, had dit team er prima voor door kunnen gaan. Enkele seconden in de eerste wedstrijd werd mij al pijnlijk duidelijk dat dit een bijeen geraapt zooitje mooiweervoetballers met de motoriek van een baksteen waren. Dit betekende natuurlijk ook dat ik de absolute vedette van het team was en logischerwijs heb ik de resterende speeltijd enkel de buitenkant van mijn rechtervoet gebruikt (plus enkele akka’s, scharen, hakjes etc.).

Zaterdag ben ik met de trein en de ferry naar Rangigoto eiland (voor de kust van Auckland) geweest. Reizen met de trein in Nieuw Zeeland is als je schoenveters met je mond strikken. Niet praktisch, niet logisch, tijdrovend en je krijgt er een nare smaak van in je mond. Kaartjesautomaten kennen ze hier namelijk niet! Dus bij iedere halte waar de trein stopt, stappen de conducteurs uit om te kijken wie er instapt. Vervolgens lopen ze naar deze persoon toe, vragen waar hij/zij heen wilt, zoeken dit op in hun kaartenboekje, pakken het kaartje en vervolgens zijn ze 5 minuten bezigen met het zoeken naar gepast wisselgeld. Aangekomen bij de volgende halte wordt vervolgens het hele ritueel weer herhaald. Retourtickets kennen ze niet en doordat de conducteurs maar weinig tijd hebben om iedereen te controleren zijn de treinstellen erg klein. Erg ouderwets en lomp dus, maar ieder nadeel heb zijn voordeel zoals een befaamd voetballer ooit zei. Ik heb op de heenweg gratis kunnen reizen, want de conducteur had niet genoeg wisselgeld en is mij daarna compleet vergeten. Desalniettemin zal ik de treinen hier in het vervolg proberen te mijden en mij wel 2x bedenken voordat ik een scheldkanonnade op de NS afvuur omdat ze vijf minuten te laat zijn.

Zodra ik een kabeltje voor mijn telefoon heb geregeld zal ik jullie meer vertellen over Rangitoto eiland inclusief foto’s! Voor nu over en uit, tot de volgende keer!