Pizza Americana

In Nieuw Zeeland hebben ze zogenaamde statutory holidays, dit zijn vrije dagen zoals Kerstmis en Nieuwjaar. Wanneer deze in het weekend vallen worden de vrije dagen doorgeschoven naar de eerstvolgende maandag (en eventueel dinsdag). Voor mij betekende dit dat ik afgelopen maandag en dinsdag betaald vrij had. Een goed begin van het nieuwe jaar zou men zeggen waren het niet dat ik gedurende het weekend last had van plotseling opspelende amnesie.

De afgelopen weken is het kwik langzamerhand omhoog gekropen tot een voorlopige top van 29 graden Celsius. Niet echt een temperatuur die uitnodigt tot een proactieve houding en dus heb ik de afgelopen dagen het leeuwendeel van mijn tijd al ronddobberend doorgebracht. Een leergierig persoon als ikzelf staat natuurlijk altijd open om meer kennis te vergaren en al ronddobberend in het koele gechloreerde water ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn Nokia 2330 geen zwemdiploma behaald heeft. Daar ik in de veronderstelling verkeerde dat mijn trouwe telefoon zijn Walhalla gevonden had heb ik in allerijl een nieuw exemplaar gekocht. Dit bleek voor mijn hydrofobe exemplaar het teken om weer uit zijn coma te ontwaken en zijn werkzaamheden te hervatten (zij het met een accu die hoognodig vervangen moet worden). Ik dus weer braaf terug naar de winkel na waar ik vermoed dat mijn altijd vriendelijke voorkomen de medewerkster in katzwijmel heeft gebracht waardoor ik mijn ‘nieuwe’ telefoon gelukkig kon inruilen.

Die maandag besloot ik om het zwembad te laten voor wat het was en een uitstapje naar Coromandel Peninsula te maken (prachtig woord trouwens dat Peninsula). Het beloofde weer een hete dag te worden (en dat werd het ook met 29 graden) dus zorgde ik ervoor dat ik genoeg water bij me had. Uiteraard vergat ik de zonnebrand waardoor ik ietwat roder getint ben dan jullie gewend zijn (zie de foto’s). Nadat ik een geschikt radiostation uitgekozen had reed ik aan richting het schiereiland. Na circa 1,5 uur door een bar niemandsland gereden te hebben kwam ik aan bij de brug die Coromandel Peninsula met het vasteland verbindt. De brug telt slechts één enkele laan, waarschijnlijk om werkgelegenheid te verschaffen voor de verkeersregelaars die geposteerd staan aan weerzijde van de brug. Afin, na een poosje te hebben gewacht kon ik mijn reis vervolgen.

Wat volgde was een smalle, slingerende weg ingesloten door rotsen aan de rechterkant en strand aan de linkerkant. Opletten geblazen dus want 20 centimeter de verkeerde kant op betekent of een botsing of zand in je auto. Ik besloot de weg te blijven volgen totdat ik aankwam in Coromandel Town. Ten tijde van de goudkoorts was dit Nieuw Zeelands grootste stad, nu dient het slechts als toeristische trekpleister. Het was hier in dit pittoreske stadje, hopeloos verlangend naar betere tijden, dat ik het eerste van vier souvenirs gevonden heb (Lou, Henny, Moniek & Marco). Omdat mijn maag, welke inmiddels al enkele uren van voedsel ontvreemd was, plots hevig begon te protesteren besloot ik de plaatselijke economie een verdere financiële injectie toe te dienen door gezellig, in mijn eentje, te gaan lunchen. Nadien heb ik informatie ingewonnen bij de plaatselijke VVV en zette ik mijn reis voort richting Castle Rock.

Een kronkelende steile ruwe zijweg, van de eveneens ruwe 309 Road, bracht mij richting de voet van Castle Rock. De klim naar de top is zwaar en steil en om boven te komen dien je gebruik te maken van de natuurlijke gevormde plateaus bestaande uit de wortels van bomen en uitstekende rotsen. Eenmaal bij de top aangekomen tref je helaas geen ridders of jonkvrouwen aan maar heb je wel een prachtig uitzicht over de Hauraki golf en de Pacifische oceaan. Een leuke beloning voor de zware arbeid die je moet verrichten om naar boven en weer naar onder te komen (zie foto’s).

Na even uitgerust te hebben, vervolgde ik mijn weg richting Waiau Falls. Daar kwam ik erachter dat ik mijn zonnebril kwijt was. Ik had deze bij Castle Rock namelijk bovenop het dak van mijn auto laten liggen, helaas bleek de bril daar nu niet meer te liggen. Ik besloot mijn V&D zonnebril te laten voor het was en een duik te nemen in het verfrissende water van het kleine meertje aan de voet van de Waiau Falls (zie foto’s). De volgende stop waren de Kaui bomen. Joekels van bomen waar ik eigenlijk niets interessants over heb te vertellen.

Na wat wel eeuwen leek te duren kwam ik weer op een geasfalteerde weg terecht en toog ik naar Hot Water Beach. Wanneer het getij goed is kun je hier kuilen in het zand graven en als je diep genoeg graaft komt er warm bubbelend water naar boven. Ik had wel zin in een zelfgemaakte jacuzzi maar uiteraard was het vloed toen ik aankwam en dus heb ik het strand snel genoeg voor gezien gehouden.

Het begon inmiddels avond te worden en het was dus hoog tijd om huiswaarts te keren. De lange rit naar huis begon langzamerhand vermoeiend te worden, na de 100ste haarspeldbocht heb je het wel gehad, en nadat ik weer op het vasteland was aangekomen besloot ik snel een restaurant te zoeken. Ik kwam aan bij dit truckershol waar ze behalve steak en hamburgers ook pizza’s serveerde. Nu had ik natuurlijk kunnen weten dat de pizza’s niet veel soeps zouden zijn maar wat ik kreeg voorgeschoteld deed mij steil achterover slaan. Een natte, plakkerige, brokkelige pizza die overduidelijk uit het diepvriesvak van de plaatselijke supermarkt kwam. En dan ook nog eens opgewarmd in een magnetron in plaats van een oven. Zoals ik het bekeek had ik 2 opties: de pizza naar binnen gooien en snel wegrijden of mijn geld terugeisen. Nu had ik graag een mooi verhaal verteld over pizza’s naar binnen gooien en een boze kok maar beschaafd als ik ben heb ik toch maar mijn geld teruggevraagd (en gekregen). Moe, hongerig en verlangend naar een pizza Americana van de Sphinx vervolgende ik mijn weg en om half 9 kwam ik eindelijk thuis aan.

!!!!!!!!!!!!!!!!!FOTO’S !!!!!!!!!!!!!!
http://www.mijnalbum.nl/Album=CPQLYZIV (link kopieren en in een nieuw browservenster plakken)